Mark Watney landde met vijf collega-astronauten op Mars. Maar nu is hij er alleen. De anderen dachten dat hij dood was en zijn terug op weg naar de Aarde. Niemand weet dat Mark nog in leven is. Het lukt hem om in zijn ruimtepak terug te lopen naar de tent waarin de astronauten een aantal dagen hebben gewoond, maar communiceren gaat niet lukken, omdat de satellietschotel is afgebroken. En dan begint het grote overleven… Mark Watney is handig en intelligent. Bovendien is hij een rasoptimist. Ik vraag me af of dat realistisch is, maar dan denk ik aan André Kuipers die altijd met zo’n grote lach op zijn gezicht te zien is, zelfs als hij net de meest vreselijke G-krachten heeft doorstaan. Zulke mensen bestaan. Je zou er haast jaloers op worden.

Maar ik ben verre van jaloers op Mark Watney. Hij is van plan te overleven tot de volgende Marsmissie aankomt. Dat gaat wel even duren en bovendien zullen ze 3200 kilometer verderop landen, maar hij heeft zat tijd om daar iets op te verzinnen. Het belangrijkste is dat hij zorgt dat hij in leven blijft. Daar heeft hij voedsel voor nodig, want met de pakketten die hij nog heeft liggen gaat hij het niet redden. Gelukkig heeft Mark acht aardappels tot zijn beschikking en met veel inventiviteit zet hij een aardappelkwekerij op. Verder maakt hij plannen om de rover te gebruiken om de reis te maken naar de plek waar de volgende Marsmissie zal landen.

Eigenlijk is dit boek heel saai, want het staat vol met technische details en berekeningen. Ik heb geen idee of die allemaal kunnen kloppen, maar het lijkt erop dat Andy Weir zich er goed in heeft verdiept. Ondanks die saaie details pakt het me toch vanaf de eerste bladzijde. Hoe kan dat? Is het de humor van Mark? Hij komt in elk geval zeer sympathiek over, zodat je als lezer heel graag wilt dat hij overleeft. En als de mensen op aarde eenmaal hebben ontdekt dat hij nog leeft, stellen zij ook alles in het werk om hem te laten overleven. Aan het einde wordt gefilosofeerd over waarom men in hemelsnaam zoveel geld uit zou geven om één mens te redden. Blijkbaar is dat een menselijk trekje: een mens wil overleven (meestal) en we willen ook dat anderen niet doodgaan.

Meer psychologie zit er niet in dit boek. Een keer vraagt iemand op aarde zich af hoe Mark Watney zich zou voelen, maar voor de rest gaat het daar niet over. Ik wil alleen maar doorlezen om het antwoord op die ene vraag te weten te komen: gaat hij het redden? Er gaat natuurlijk van alles mis en het is superspannend. Het perspectief wisselt tussen Mark Watney en de mensen van de NASA, wat me nog sneller doet lezen, want ik wil steeds terug naar de andere persoon (bekende truc, maar hij werkt vrijwel altijd). En ook de laatste bladzijde is perfect. The Martian is een heerlijke avontuurlijke pageturner.

Dit boek stond al een tijdje op mijn leeslijst en de verfilming trok ook aandacht, maar de directe aanleiding om het nu te gaan lezen was de zeer boeiende aflevering van het tv-programma Tegenlicht over reizen naar Mars.