Binge reading, pageturner, hebben we daar ook Nederlandse woorden voor? Het gebeurt maar af en toe dat ik zo gegrepen word door een boek dat ik amper kan stoppen met lezen, zoals bij Alles wat er was en bij de chicklits van Lisette Jonkman, bijvoorbeeld Verkikkerd. Soms lees ik het laatste deel van een boek wel in een avond uit, dat zijn dan zo’n 80 bladzijden. Vaker kies ik voor literatuur die meer geschikt is om rustig van de taal te genieten dan om in één klap uit te lezen. In het zeldzame geval dat dit ook een spannend verhaal blijkt te zijn, moet ik het nog een keer lezen, maar dan langzamer. Dat gebeurde bij Het leek stiller dan het was.

Hendrik-Jan stelt ons deze week de vraag of we weleens aan ‘binge reading’ van een serie boeken doen. Dat kunnen boeken zijn die elkaar opvolgen of het hele oeuvre van een schrijver. Ik heb wel een aantal favoriete schrijvers waarvan ik alle boeken wil lezen. Sommigen daarvan zijn nog jong en ik vind het heerlijk als er een nieuw boek van hen uitkomt. Ik denk dan aan Hanna Bervoets, Anne Eekhout en Eva Kelder. Anderen hebben al een hele rij boeken op hun naam staan, zoals Renate Dorrestein en Rascha Peper. Je ziet dat ik erg van vrouwelijke schrijvers houd (in tegenstelling tot jury’s van literatuurprijzen, maar dat is een ander verhaal). Mannelijke schrijvers die ik graag lees zijn Maarten ’t Hart, Willem Frederik Hermans, Kader Abdolah en Haruki Murakami. Zo, dat is mooi in balans. Van geen enkele oudere schrijver heb ik alle boeken al gelezen en daar ben ik dankbaar voor, want dan heb ik nog iets om naar uit te kijken. Ik weet inmiddels dat ik nooit teleurgesteld word door hun boeken, dus ze zijn ideaal om te kiezen voor in de vakantie (zo heb ik meteen de vraag van vorige week beantwoord). Het zou toch jammer zijn als ik deze geweldige schrijvers zat word, omdat ik te veel achter elkaar lees. Nee, ik houd het bij één boek per jaar. Dan heb ik tenminste genoeg tijd om ook andere boeken te lezen en nieuwe schrijvers te ontdekken.

Ook series lees ik liever niet achter elkaar door. Eigenlijk lees ik liever op zichzelf staande boeken dan series, omdat het eerste deel zo vaak het beste blijkt te zijn. Gelukkig zijn er een paar uitzonderingen. Hendrik-Jan noemt Het bureau van J.J. Voskuil, bestaande uit zeven dikke boeken. Ik heb ze allemaal gelezen en er met volle teugen van genoten. Ik heb weleens drie van die boeken achter elkaar gelezen, maar daarna had ik echt wel behoefte aan een pauze. Het zevende deel heb ik extra langzaam gelezen, omdat ik het zo jammer vond dat het daarna afgelopen was. Pas geleden las ik de eerste drie delen van de Napolitaanse romans van Elena Ferrante achter elkaar uit. Dat was een fijne leeservaring, maar ik ben blij dat ik nu even pauze kan nemen tot het vierde deel uitkomt. Aan de andere kant moet je ook weer niet te lang wachten, want dan kost het meer moeite om weer in het verhaal te komen. Daarom zet ik voor onze komende vakantie het tweede deel van De verborgen universiteit van Natalie Koch op mijn e-reader, samen met boeken van Maarten ’t Hart, Haruki Murakami, Rascha Peper en Kader Abdolah. Dat wordt weer genieten!