Daniel is tien maanden oud als hij een vloeistof uit de doka van zijn vader drinkt. Dokter Goetmakers redt zijn leven door een revolutionaire operatie uit te voeren. Daniel houdt niets over aan het ‘inktcident’, maar het bezorgt zijn vader een worsteling: was het zijn schuld? Daniel groeit op en krijgt een broertje, maar het huwelijk van zijn ouders is slecht. De sfeer is zo gespannen dat Daniel naar de schuur verhuist. Door verschillende gebeurtenissen besluit hij: ‘Ik zal altijd de waarheid spreken.’

Lykele Muus beschrijft de diverse personen met verve: de vader van Daniel die meer aandacht schenkt aan zijn fotocamera dan aan zijn gezin, Daniels moeder die verliefd wordt op een schrijver die ze op haar werk in de bibliotheek ontmoet, vaste oppas Winnie die heerlijk Surinaams kookt. Dokter Goetmakers en zijn vrouw krijgen af en toe tussendoor een hoofdstuk. In het begin van het boek vind ik de personages wat afstandelijk. Maar het grootste deel van de 488 bladzijden ga ik op in de wereld van Daniel. Hij zit op het dak van de bieb en leest boeken, terwijl zijn vriend Rens zit te blowen. Hoe zou het met hem aflopen? Het inkt zit letterlijk in zijn bloed, maar kan hij met schrijven ook zijn brood verdienen?

Als tiener gaat Daniel door met het lezen van eindeloos veel boeken, maar er zijn ook veel seksscènes. Van mij hoeft dat niet zo, maar het hoort misschien wel bij een jongen van zeventien. Ik vind het wel erg leuk om te lezen hoe hij verliefd wordt op de knappe Jasmijn, die met hem chat op msn. Deze gesprekken staan in een ander lettertype. Er staan ook foto’s in het boek. Aan deze details is te zien dat het allemaal goed doordacht is. De verschillende verhaallijnen zijn zorgvuldig geconstrueerd en lopen soepel in elkaar over. Het centrale thema van liegen of de waarheid spreken komt op natuurlijke wijze steeds terug.

Daniel wordt gevolgd tot hij midden twintig is. Het afsluitende hoofdstuk speelt zich jaren later af. Er zijn wat futuristische zaken in verwerkt; hier heeft de schrijver geproefd aan een toekomstroman. Ik vind het gewaagd om te debuteren met zo’n dik boek, waar de schrijver zichtbaar veel tijd in gestoken heeft. Maar het is een erg goed verhaal geworden. Lykele Muus zag ik als acteur in Missie Aarde, een ontzettend leuke grappige serie. Eland is totaal anders; het is een serieus boek met hier en daar wel gevatte humor. Dus denk niet: dit is de zoveelste acteur die een boek wil schrijven. Nee, het schrijven zit Lykele Muus in het bloed. Ik hoop dan ook dat zijn boeken meer gelezen zullen worden dan die van Daniel.