Een collega raadde dit boek aan en blogger Petepel wijdt er zelfs een hele reeks blogposts aan. Zen and the art of motorcycle maintenance is een klassieker en best-seller uit 1974. Motoronderhoud interesseert me totaal niet, maar zen wel, dus wilde ik dit boek graag lezen.
De rode draad van het verhaal is een motortocht die de hoofdpersoon maakt met zijn zoon en twee vrienden. Tussendoor filosofeert hij erop los. Daardoor gaat het verhaal heel erg langzaam, ook omdat de filosofische verhandelingen de meeste woorden krijgen. Hij vertelt hoe je kunt genieten van het motorrijden, omdat je de wind, regen en kou voelt en alles direct ziet, zonder autoraampje ertussen. Dat je niets hoort vanwege de herrie die zo’n motor produceert vindt hij blijkbaar geen punt.
De hoofdpersoon lijkt het tegenovergestelde van zijn vrienden. Zij laten het repareren en onderhouden van hun motor graag over aan professionals, maar de hoofdpersoon doet alles liever zelf. Dat is ook best wel handig als je een motortocht gaat maken over de prairies van Amerika, langs Indianenreservaten. Er volgt een hele uiteenzetting over de reden dat sommige mensen graag zelf sleutelen en anderen juist niet. De vrienden snappen niets van het geklets van de hoofdpersoon (ook al vertelt hij ze lang niet alles dat in het boek staat). Ik vraag me af waarom ze vrienden zijn, want het onbegrip wordt beschreven, maar de overeenkomsten niet. Of het moet zijn dat ze allemaal van motorrijden, alcohol en sigaretten houden. Zoon Chris vind ik wel interessant. Hij heeft last van onverklaarbare buikpijn en z’n vader denkt dat hij psychische klachten aan het ontwikkelen is.
Het verhaal gaat echter erg langzaam, zoals ik al vertelde. Het gesleutel aan de motor sla ik maar over en de filosofische stukken lees ik steeds vluchtiger, terwijl je ze eigenlijk grondig zou moeten lezen om het goed te volgen. Ik mis de warmte in het boek; het is allemaal zo rationeel. Misschien is dit wel een echt mannenboek. Mijn interesse wordt steeds minder en na 78 bladzijden besluit ik om mijn aandacht te besteden aan een ander boek. Maar Robert Pirsig heeft veel succes gehad hiermee en zoals ik al zei heb ik twee mannen ontmoet die het geweldig vonden, dus mocht je ook een man zijn, dan vind je het misschien wel heel gaaf…
Lalagè leest 
Ik had dit boek ook nog op mijn ntl-lijstje staan, maar ik begin nu wel te twijfelen. Als ik nou een man was ….
LikeLike
Je kunt het toch proberen… misschien vind jij het wel geweldig ;)
LikeLike
Ja misschien wel, het geeft in ieder geval een andere kijk op motorrijden (voor niet motorrijders). Dat zal een aantal kennissen waarderen ;-).
LikeLike
Ik heb ‘m wel uitgelezen :) (Ik was op vakantie, dat hielp.) Je moet inderdaad door een hele hoop gebabbel en gesleutel heen. En ik vond de hoofdpersoon erg onsympathiek. Misschien is dat hetzelfde gevoel dat jij beschrijft als ‘ik mis de warmte’.
Zelf was ik voornamelijk teleurgesteld door de Geniale Allesomvattende Filosofie Theorie waar hij aan het eind van het boek op uitkomt. Die vond ik zowel megalomaan (in zijn presentatie) als diep cliché. Zelf vindt hij het heel vernieuwend en inzichtelijk. Dat viel me van hem tegen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat jammer. Ik heb het boek zelf lang geleden gelezen en het heeft veel indruk op mij gemaakt. Niet vanwege het gesleutel, want daar heb ik ook niks mee, maar daar gaat het ook helemaal niet over, reden waarom ik het ook nooit als een mannenboek zou zien.
Als ik het me goed herinner (ik zei al, het is lang geleden) is het met aandacht sleutelen niet meer dan een voorbeeld van of een metafoor voor zenmatig (dat wil zeggen met alle aandacht) bezig zijn met iets, een idee dat steeds verder wordt uitgediept door middel van de gebeurtenissen en de herinneringen van de hoofdpersoon..
Als je dit boek vluchtig leest, doe je echter het tegenovergestelde van Zen, en krijg je er ook niet echt iets van mee. Er zitten wel dergelijk veel warmte en menselijkheid en levenswijsheid in het boek, maar die bevinden zich onder het oppervlak van de motortocht. De motortocht is slechts het fineerlaagje, het echte kunstwerk zit daaronder.
Uiteraard moet je er wel wat moeite voor doen om dat fineerlaagje los te peuteren en daar heeft lang niet iedere lezer altijd evenveel zin in.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb het boek rond 1990 in een Nederlandse vertaling gelezen. Destijds vond ik het wel aardig, maar het boek staat niet op de nominatie om herlezen te worden. Groetjes, Erik
LikeLike
Interessant dat je hier nu over schrijft. Ik ben het boek weer gaan lezen door de slow read van Petepel. http://www.petepel.nl/series/read-a-long-zen-and-the-art-of-motorcycle-maintenance/
Inmiddels ben ik wel wat verder gevorderd en wil dan ook proberen het dit jaar nog uit te lezen. Jouw ervaringen komen me deels bekend voor. Alleen vind ik het gesleutel nog wel wat hebben en de reis zelf blijft boeiend. Het zijn de filosofische uitweidingen die steeds ouderwetser aan beginnen te voelen. Ik denk dat het dan ook het beste gelezen kan worden met de tijdgeest van de jaren zeventig in het achterhoofd. Dat je het boek naast je neer hebt gelegd vind ik dapper. Daar ben ik nooit zo goed in. Hoop altijd nog dat de vonk wel gaat overslaan.
LikeGeliked door 1 persoon
[…] vraagt Martha deze week. Het gebeurt mij heel af en toe dat ik een boek lees dat anderen geweldig vinden en waar ik niet eens doorheen kom. Meestal leg ik het stilletjes weg, maar bij heel bekende boeken wil ik er nog weleens over bloggen. Ik ben dan gewoon eerlijk over mijn leeservaring. Dit gebeurde bijvoorbeeld bij een boek van Dan Brown, van Karl Ove Knausgård en bij de klassieker Zen and the art of motorcycle maintenance. […]
LikeLike