Een boek over een overledene die e-mails stuurt en zijn uitvaartondernemer, dat is een interessant en origineel thema! Zeg maar dat we niet thuis zijn start met een digitaal bericht van meneer Jahangir, die in een koelcel op zijn begrafenis wacht. De hoofdpersoon is Milan, die zijn laatste week als uitvaartbegeleider beleeft. Daarin ontmoet hij de familie Jahangir, die probeert hun vader in Iran te laten begraven. Zoon Afran beweert dat hij e-mails van zijn vader ontvangt en Milan zegt dat dat onmogelijk is. Helaas wordt dit niet verder uitgewerkt. De hoofdstukken over Milan worden wel afgewisseld met de berichten van meneer Jahangir, die probeert Milan te bereiken.

Bij een andere begrafenis krijgt Milan een Aldi-tas in zijn handen gedrukt, die later veel geld blijkt te bevatten. Hij twijfelt steeds: zal hij de tas naar de politie brengen of het toch zelf houden als startkapitaal voor z’n nieuwe bedrijfje? In de laatste week als uitvaartbegeleider kijkt Milan ook terug op zijn leven: zijn jeugd met twee moeders en een aantal mislukte liefdes. Houdt hij nu van mannen of kan hij ook gelukkig worden met een vrouw, zoals collega Elsa?

Rashid Novaire heeft een heel knappe constructie van verhaallijnen gemaakt. Ook gebruikt hij mooie metaforen en het leest heel soepel. Maar misschien zijn er wel te veel thema’s: de dood, de multiculturele samenleving, verschillende liefdesrelaties. Het is wel realistisch dat een uitvaartondernemer met drie uitvaarten tegelijk bezig is, maar daardoor zijn er wel heel veel personen in het verhaal. Er zijn drie overledenen die een grote rol spelen, met hun families. En dan zijn er nog de collega’s, de moeders en de exen van Milan. Het boek begint en eindigt met berichten van meneer Jahangir, maar wie is hij nu echt? De berichten komen nooit bij Milan aan. Dat vind ik een gemiste kans, ik had er meer van verwacht.

De thema’s vind ik allemaal interessant, maar het boek heeft niet mijn volle aandacht gekregen. Misschien lag dat aan mijzelf, omdat ik ondertussen nog in vijf andere boeken bezig was… Toch heb ik het in een ruime week uitgelezen. Ik wilde wel weten hoe het zou aflopen en het is een goed geschreven boek. Maar ook het einde vind ik niet helemaal bevredigend, want er zijn veel losse eindjes. Hoe gaat het nu verder met de broertjes Al-Khattabi, die met een lege doodskist langs de snelweg liepen? Gaat Milan echt zijn eigen bedrijfje starten of blijft hij toch nog even bij Noorderzon en zonen? Zeg maar dat we niet thuis zijn is een goed boek, maar ik heb de indruk dat de schrijver er niet alles uit heeft gehaald wat erin zat.

Dit boek heb ik gelezen voor de boekenclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Klik om te lezen wat andere bloggers hier vandaag over hebben geschreven.
Met dank aan uitgeverij Ambo|Anthos voor het opsturen van een recensie-exemplaar.