Frouke Arns is stadsdichter van Nijmegen. Dat verbaast mij niet, want haar gedichten zijn toegankelijk: vaak kort en in eenvoudige taal, over thema’s die we allemaal wel herkennen. Mensen die je misschien kent bestaat uit drie delen. Het eerste speelt zich dicht bij huis af.

Op een balkon van een flat voert iemand
zijn longen aan de wolken, spreekt met meeuwen

Het middelste deel heet Big Sur, een plaats in Californië die ik nog ken uit het boek Alles hiervoor. Frouke Arns neemt me mee op reis. Het gaat over bos en zee. Ik geniet van de prachtige woorden en word dan soms even wakker geschud als het gaat over zoiets ordinairs als vieze hotelkamers.

De dagen doen zich beloftevol
in vierkleurendruk aan ons voor.
We bladeren loom door de uren,
lezen elkaar in kaarsrechte avond;
doe jij de krekels nog even uit?

Het derde deel heet Brieven van het eiland. Dat moet je bij een dichter natuurlijk niet te letterlijk nemen, al gaat het wel vaak over de zee:

De ochtend ontwaakt in haar kleuren en
sleurt me, slaapdronken nog, naar zee.
We hebben genoeg aan elkaar, het water,
de morgen en ik. Geen andere honger dan
het diep blauwe in slagen verdelen, in voor en in na,
mijn hart, mijn adem uit dit lijf te drijven tot ik opga
en de zon.

Dit is toch prachtig. Nijmegen mag trots zijn op deze stadsdichter.