Veel boekbloggers hebben al lovende woorden over De hemel boven Parijs geschreven. Toch besloot ik pas om het te gaan lezen toen bekend werd dat we het morgenavond met de twitterleesclub gaan bespreken. Ik hoopte natuurlijk dat ik het ook geweldig zou vinden, al sprak de thematiek mij niet direct aan.

Hoofdpersoon van dit boek is Olivier, professor in de kunstgeschiedenis in Parijs. Als de Nederlandse studente Sofie (afgekort tot Fie) bij hem college volgt, wordt hij door zijn baas gevraagd om extra goed op haar te passen, omdat ze de dochter is van een oude vriendin. Het toeval wil dat Fie sprekend lijkt op Mathilde, waar Olivier 25 jaar geleden een relatie mee had. Daardoor komen allerlei herinneringen naar boven, mooie maar ook pijnlijke. Hij besluit om daar niets mee te doen en probeert op een onopvallende manier een beetje extra aandacht aan Fie te geven.

Olivier wilde Fie Parijs laten zien. Hij was trots op deze straten, waar hij met Mathilde was geweest, en het leek hem belangrijk dat dit vreemde meisje ze herkende.

De onderhuidse spanning is meteen al voelbaar, maar het geduld van de lezer wordt op de proef gesteld. De eerste helft van het boek begrijp ik maar niet waarom iedereen dit zo geweldig vindt. Maar het leest wel lekker weg en het is geen dik boek, dus ik lees maar door. Sofie moet voor Oliviers vak een essay schrijven en een aantal versies van dit essay staan volledig in het boek. De eerste is tof om te lezen en het is geschreven als een boeiend levendig verhaal in plaats van een saai essay. Maar bij de tweede versie ga ik al wat vluchtiger lezen en de vierde scan ik alleen maar een beetje, want ik wil weten hoe het verder gaat met Olivier en Sofie. Pas in de tweede helft van het boek gebeurt er echt wat. En dan grijpt het verhaal me alsnog. Het neemt een paar keer een onverwachte wending en ik ben nieuwsgierig naar de afloop.

Bregje Hofstede weet de sfeer van Parijs weet op een mooie manier te roepen:

En hij zag de balkons en de ramen waaruit de kleurige details van stadslevens naar buiten puilden – roze ondergoed over een waslijn, slippers, een dweil op een balkon. Achter al die ramen woonde iemand. Als hij heel diep ademhaalde, voelde hij hoe groot deze stad eigenlijk was.

Ik vind het ook knap dat ze zich als jonge schrijfster (geboren in 1988) zo weet in te leven in een oudere man. Afgewisseld met de gedachten van Olivier heeft ze zo nu en dan een hoofdstuk geschreven vanuit het perspectief van Sofie. Toch blijft zij een beetje mysterieus en dat vind ik wel mooi. Bregje Hofstede heeft inderdaad een veelbelovend debuut geschreven.

Op zondagavond 5 juli tussen 20 en 22 uur bespreken we dit boek met @leestweeps via Twitter. Iedereen mag meedoen! Hoe het precies werkt staat uitgelegd op twitterleesclub.nl.

Lees ook wat Tessa, JannieTr, Literasa, Kim en meneer Jacques over dit boek schreven.