Op de middelbare school lazen we af en toe poëzie bij Nederlands, maar ik weet niet eens meer of ik weleens een hele bundel heb gelezen. Wat ik me wel goed kan herinneren is dat we allemaal een gedicht uit het hoofd moesten voordragen, wat best wel leuk was. De afgelopen jaren zag ik weleens besprekingen van gedichtenbundels en dan dacht ik steeds: ‘Poëzie ga ik wel weer lezen als ik ouder ben, dan heb ik daar hopelijk wat meer geduld voor.’

Toch heb ik nu een gedichtenbundel in huis, getiteld Alle zeeën zijn geduldig. Deze is gemaakt door Ineke Riem, die geboren is in 1980, en dat trok me over de streep. Wat zou iemand van mijn leeftijd dichten? Op school lazen we immers vooral poëzie van overleden mannen. Het boekje is van een opvallend formaat, bijna vierkant. Het is niet zo dik, wat ik ook niet verwacht bij een gedichtenbundel. Gedichten kosten immers tijd. Ik ga zitten en lees het eerste gedicht. Ik laat het maar gewoon binnenkomen en lees het nog eens, dan begrijp ik het beter. En nog eens. En mijmer nog een beetje na. Even verderop vind ik dit pareltje:

Wij waren geheim

Onvindbaar waren we die lange dag:
we waren de paadjes achterlangs en binnendoor,

brandnetels en berkenstammen, de ondoorzichtige
oude kas achter in de tuin van een van ons,

hutten in de bomen, in de bosjes waren we,
verstopt onder bruggetjes en laaghangende

takken van treurwilgen bij de gracht. We wisten alles
van stekelbaars en salamander, verschansten ons

achter een groenblijvende haag. We waren geheim.

In de avond lagen we nog op warme tegels, keken
naar parende libellen. De geur van kamperfoelie

drukte ons plat tegen de hemel. Orion prikte
de nacht in onze vingers. We werden moe.

Ongewild vielen we in bloei.

Zo gaat het verder: af en toe grijp ik naar het bundeltje en lees een gedicht. Het gaat over het dagelijks leven, over kleine dingen. Vaak zijn er jeugdherinneringen in verwerkt. Het zijn net schilderijtjes. De laatste zin van een vers doet me regelmatig glimlachen. Het ene gedicht spreekt me natuurlijk meer aan dan het andere, soms begrijp ik er niets van, maar een heleboel vind ik erg mooi. Op de omslag en binnenin staan pentekeningen van de schrijfster zelf, waar ik minstens zoveel van geniet als van de woorden. De uil is mijn favoriet.

Eerder publiceerde Ineke Riem de roman Zeven pogingen om een geliefde te wekken, die ik nu zeker wil lezen. En het genre poëzie, dat houd ik er ook in. Wie weet er nog een mooie bundel?