Vroeger leefden de inwoners van Estland in het bos, dat ze op hun duimpje kenden. Door middel van slangentaal konden ze met slangen praten en andere dieren opdrachten geven, zodat ze niet bang hoefden te zijn. Maar nu zijn bijna alle mensen naar het dorp verhuisd. Leemet is één van de laatsten die nog in het bos opgroeit. Van zijn oom leert hij de slangentaal en hij raakt bevriend met de adders. Aan het begin van De man die de taal van de slangen sprak is Leemet zes jaar. Samen met zijn vriend Pärtel en zijn addervriend Ints speelt hij de hele dag in het bos en als hij ’s avonds thuiskomt heeft z’n moeder een eland of een haas gebraden. Brood eten is iets voor dorpelingen. Waarom zou je al die moeite doen om graan te verbouwen en brood te maken dat naar niets smaakt? Dan is het toch makkelijker om een eland met een sis naar je toe te roepen, zodat je hem rustig kunt slachten.

Leemet groeit op en beleeft allerlei spannende avonturen. Maar het is niet altijd zo vredig in het bos. Er woont ook een druïde die allerlei rituelen wil uitvoeren, ten koste van alles. De vader van het enige andere gezin dat in het bos blijft wonen gelooft ook heilig in geesten en feeën. Als jongetje is Leemet nog bang te maken, maar later vindt hij het allemaal onzin en wil niet meer meedoen met de rituelen in het heilige bos. Dat komt hem duur te staan, uiteindelijk moet hij zelfs een tijdje vluchten. Dat levert natuurlijk wel weer mooie verhalen op.

De mensen in het dorp zijn christenen geworden en in Jezus gelooft Leemet al helemaal niet, want de praatjes van die monniken klinken hem oerdom in de oren. Ze hebben bijvoorbeeld trucs om schapen tegen wolven te beschermen, maar die werken helemaal niet, in tegenstelling tot slangentaal. Toch twijfelt Leemet of hij naar het dorp moet verhuizen. Hij is immers de laatste man in het bos. Misschien kan hij in het dorp wel een nieuw leven beginnen en een zoon krijgen aan wie hij de slangentaal kan leren. Aan de andere kant past hij totaal niet tussen die christelijke domme boeren.

Andrus Kivirähk is een rasverteller en voert je mee naar het oude Estse bos, een andere wereld. Er gebeuren gruwelijke dingen (maar die wil ik allemaal niet verklappen) en er worden veel mensen en dieren vermoord. Het doet me wel een beetje denken aan fantasy, vermengd met oude volksverhalen. Het boek is spannend en ontroerend van begin tot einde. Het is bijzonder goed vertaald door Jesse Niemeijer. Ook de kaft is heel mooi. Kortom: alles is perfect aan dit boek.

Dit artikel maakt deel uit van een blogtour:

19 mei Bibman 
21 mei Boekenvlinder 
25 mei Over boeken (Janneke) 
27 mei Hendrik-Jan 
29 mei petepel 
1 juni verbeelding 
3 juni Het kraaien van de haan 
5 juni Lalagè
8 juni perfecteburenleesclub
10 juni Boekenz 
12 juni Laura’s book journal 

En ook Bettina las dit boek.