In Botswana woont Mara met vier kinderen van twee mannen, die allebei uit beeld zijn. Binnen een jaar tijd verliest ze twee zonen aan aids. Tenminste, dat zeggen de witte dokters. Maar zij weet wel beter. Na de dood van haar tweede zoon Pule wordt een hele reeks rituelen uitgevoerd om te zorgen dat zijn ziel rust zal vinden. Mara geeft veel geld uit aan waarzeggers daarbij helpen. Mosa en Stan doen eraan mee voor hun moeder, maar ze zouden zich liever willen verzetten tegen de traditionele gang van zaken.

Unity Dow is de eerste vrouwelijke rechter aan de Hoge Raad in Botswana. Ze legt veel nadruk op de verschillen tussen mannen en vrouwen. In het dorp waar Mara woont is het heel normaal dat mannen hun vrouw slaan. Jongens hebben veel meer kans om hun opleiding af te maken dan meisjes. Die kunnen immers zwanger raken en vaak is dat doordat ze verkracht worden, bijvoorbeeld door leraren. Ook Mosa is zwanger geraakt en heeft abortus laten plegen. Daardoor is ze een tijdje niet naar school geweest. Het is haar gelukt om toch weer toegelaten te worden, maar makkelijk is het niet. Naast haar schoolwerk moet ze voor Nunu zorgen, het dochtertje van haar overleden broer. Maar ze droomt ervan om Voorbij de horizon te gaan, zoals haar oom een keer voorspeld heeft.

Ondertussen is Mosa’s broer bij een Amerikaanse leraar gaan wonen. Stan begint zijn denkbeelden steeds meer over te nemen. Broer en zus groeien langzaam uit elkaar. Maar ze zijn allebei intelligent en tijdens een confronterend gesprek weten ze elkaar weer te vinden. Ze worstelen immers met hetzelfde: hoe ga je om met de tradities, terwijl je op school andere dingen leert?

Op school krijg ik natuurkunde en leer ik hoe de wereld vanuit dat perspectief in elkaar zit; dan kom ik thuis en krijg ik te maken met medicijnmannen en voorouders! Zie daar maar eens je gezonde verstand bij te bewaren. Ik heb al die boeken gelezen die net zo goed over het leven op  een heel andere planeet zouden kunnen gaan, Stan, en soms ben ik bang dat ik gek word!

Toch is het niet alleen een treurig verhaal. Mosa beschrijft de maffe gewoontes van blanken, waaronder haar Engelse leraren. Grappige uitdrukkingen zijn letterlijk vertaald. Afrikaanse kinderen spelen meestal vrolijk verder en zorgen ervoor dat de volwassenen doorgaan met hun leven, ondanks dat veel jonge mensen sterven aan aids.

Ondanks de vele tijdssprongen is het verhaal goed te volgen. Wim Scherpenisse heeft het goed vertaald. Het geen moeilijk boek en daarmee een goed begin van een leesreis door Afrika.