Haar debuut stond al zo’n anderhalf jaar geleden op mijn leeslijst. Haar tweede boek werd in één klap beroemd toen het in De wereld draait door werd besproken. Dus toen ik mij voornam om mij dit jaar (onder andere) te focussen op Vlaamse literatuur, was het logisch om als eerste iets van Griet op de Beeck te gaan lezen.

In Vele hemels boven de zevende wordt het vertelperspectief afgewisseld tussen vijf personen. In het begin lijkt dat lastig, maar het went al snel. Vier familieleden van drie generaties en één vriend van de familie nemen me mee in hun gedachten. Ik moet uitkijken dat ik niet te vlot lees, want het boek staat boordevol mooie zinnen die de moeite waard zijn om er even bij stil te staan.

De twaalfjarige Lou vind ik het leukste. Ze is een slim kind en filosofeert erop los.

Het is te veel voor een hoofd van twaalf. Als er aan de ene kant leuke dingen gebeuren, en aan de andere kant onleuke, hoe moet je je dan voelen?

Lou kan het goed vinden met haar tante Eva. Ook zij is een mooi type: ze is 36 jaar en vrijgezel. Ze zou het liefst een leuke man tegenkomen, maar bij gebrek aan zo’n spontane ontmoeting gaat ze weleens op date. Dat mislukt dan hopeloos. Omdat ze zo ongelukkig is, besluit ze om naar een psycholoog te gaan.

Ze verzamelt schildpadden, in alle vormen en kleuren, of ze heeft familie en vrienden die denken dat ze van schildpadden houdt.

Eva’s zus Elsie, de moeder van Lou, is gelukkig getrouwd. Toch valt ze als een blok voor kunstenaar Casper en dat is wederzijds. Ze vragen zich af of het leven je overkomt of dat je zelf kunt kiezen hoe het je vergaat.

Het leven is wat je er zelf van maakt, je denkt alleen aan wie je wílt denken.

En dan is er nog Jos, de vader van Eva en Elsie. Ondanks zijn alcoholisme heeft hij tot zijn zeventigste jaar een restaurant gerund. Nu hij daarmee is gestopt, verveelt hij zijn vrouw Jeanne enorm.

Er zijn zo van die dagen. Die dagen zijn met veel.

Het gaat over familieverhoudingen en over de liefde, over het leven dus. En dan gebeurt er iets onverwachts dat ik net zo min zag aankomen als de familie.

Niemand zegt je als je klein bent dat het dit zal worden. Dit leven stil en donker, waar alleen de gekwelde zielen uit ontsnappen. Om het dan nog stiller en nog donkerder te maken, voor al wie blijft.

Griet op de Beeck schrijft zo prachtig. Het Vlaamse taalgebruik draagt daar zeker aan bij. Ik vind het wel grappig dat tussen het zachte ‘gij’ en ‘u’ ook gewoon wordt gescholden met ‘fuck’. De mensen komen zo echt tot leven. Kortom, dit boek hoort zeker bij de mooiste van dit jaar.