Op een zonnige zaterdagmiddag belde mijn buurman bij me aan. Hij zei: ‘Ik heb je hulp nodig. Ik kan het je het beste uitleggen als je even mee naar buiten gaat.’ Buiten stond mijn fiets tegen een boom, met die van de buurman er tegenaan. Ze stonden er zo te zien al een tijdje, want een spin had besloten zijn web te weven tussen onze voorvorken. De buurman was van plan om ergens heen te gaan, maar hij wilde het spinnenweb niet kapot maken. Er zat dus maar één ding op: ik moest meefietsen, met dezelfde snelheid, zodat de spin kon blijven zitten. Ik geloofde er niet in dat we ver zouden komen, maar besloot het toch te proberen. Het ging echter wonderbaarlijk goed: de buurman riep af en toe iets als ‘stoeprand!’ of  ‘zometeen naar rechts!’ Na een paar straten ging het helaas toch mis.

Een paar weken later belde de buurman weer aan. Hij had weer mijn hulp nodig en het was weer iets met de fiets. Ik had die dag geen plannen en besloot met hem mee te gaan. We fietsten een paar kilometer, tot we bij een oud landhuis kwamen. De buurman leidde me de tuin in, waar ik een paar fietsen zag staan. Toen ik nog eens om me heen keek, zag ik dat er in de tuin een heleboel fietsen stonden, allemaal met z’n tweeën naast elkaar. De meeste waren overdekt met spinnenwebben. In het landhuis bleek een oude man te wonen, die ons een maaltijd aanbood. Tijdens die maaltijd vertelde hij dat het tegelijk fietsen met een spinnenweb ertussen een meditatievorm uit Korea was. Omdat de landheer inmiddels te oud was om te fietsen, had de buurman een nieuwe partner gezocht om het meditatief fietsen mee te oefenen. En dat was ik geworden, omdat we ongeveer even lang zijn.

Ik vertel het natuurlijk lang niet zo mooi als Rob van Essen, maar een verhalenbundel is wat mij betreft geslaagd als er een verhaal in staat dat je zo mooi vindt dat je het graag aan anderen vertelt. En dat deed ik met dit verhaal, wel wat uitgebreider, toen ik op een mooie zondag met mijn man in het plantsoen liep.

Ook het eerste verhaal Hier wonen ook mensen vond ik geniaal. Daarin komt God op bezoek bij Richard Dawkins, die boeken vol schreef met argumenten tegen een God die het universum heeft ontworpen. Dat verhaal deed me denken aan Belcampo en dat betekent bij mij dat ik me er kostelijk mee vermaak. Natuurlijk bevat zo’n bundel ook altijd wel een verhaal dat wat minder goed uit de verf komt, maar als geheel heb ik ontzettend genoten van dit boek. Ik zou ook graag eens een roman van Rob van Essen lezen, want sommige van deze wat langere verhalen kan ik me zo voorstellen als onderdeel van een heel boek.