In Leeuwenstrijd vertelt Thomas van Aalten het verhaal van vier generaties vaders en zonen. Zo omvat het boek een hele eeuw Nederlandse geschiedenis. Opa Gino emigreerde met zijn ouders van uit Italië naar Limburg, waar zijn vader in de mijnen ging werken. Gino zelf belandde in een fabriek, maar wilde daar niet zijn hele leven slijten en vertrok naar de andere kant van het land om daar te gaan werken. Na de Tweede Wereldoorlog trouwde hij en kreeg drie zonen, waaronder Eduard. Hij en zijn vrouw Hetty waren in de jaren ’60 echte provo’s, die activiteiten organiseerden in het buurthuis en meeliepen met demonstraties tegen kernwapens. Eduard en Hetty kregen zoon Salvador. Zijn verhaal neemt minder ruimte in beslag en speelt in het heden, waarin hij beseft dat hij meer tijd wil doorbrengen met zijn zoon Luca. Die is een maatschappelijk betrokken puber van 14 jaar, die mee wil doen met de Occupy-beweging.

Het leeuwenpak vormt de rode draad door de generaties heen, wat een originele vondst is. Opa Gino had een bijbaantje bij een circus als leeuw. Hij werd in het leeuwenpak het land uit gesmokkeld om te vluchten voor de oorlog. Het pak belandt op zolder, maar wordt af en toe weer tevoorschijn gehaald voor gekke acties, bijvoorbeeld door Luca die een vervelende klasgenoot de stuipen op het lijf jaagt als leeuw.

Bij het begin van elk hoofdstuk wordt een sprong in tijd en ik-persoon gemaakt. De wisseling tussen generaties is leuk, maar ook een nadeel, juist omdat elke persoon me meesleepte in zijn verhaal en de sfeer van elke tijd zo goed wordt weergegeven. Zat ik net te lezen over opa Gino, die tijdens de oorlog in Amerika zijn toekomstige vrouw leerde kennen, was het hoofdstuk ineens afgelopen en sprong het verhaal weer naar Luca in deze eeuw. Ik had even de neiging om stiekem verder te bladeren naar het volgende deel van de eerste generatie, maar ach, Luca is ook leuk, dus heb ik het toch maar gewoon op volgorde gelezen. Vervolgens duurde het wel honderd bladzijden tot het verhaal van opa Gino weer verder ging en moest ik weer stiekem teruglezen waar ik ook alweer was gebleven. Dus misschien had ik het toch liever in chronologische volgorde gelezen.

Het boek gaat over vaders en zonen die ondanks meningsverschillen en ruzies toch altijd weer bij elkaar komen, vanwege de onverbrekelijke familieband. De meningsverschillen gaan vaak over hun uiteenlopende politieke opvattingen en de gevolgen daarvan. Sommige van deze stukken vond ik wat lastiger te volgen. Maar afgezien van dat kwam ik goed door het boek heen, want het is vlot geschreven. De stamboom voorin vond ik ook erg handig. Thomas van Aalten twitterde dan ook: ‘Een boek voor alle mensen, ik kan het niet vaak genoeg benadrukken!’

Dit boek heb ik gelezen in het kader van de boekenclub ‘Een perfecte dag voor literatuur’. Klik om te lezen wat andere bloggers hier vandaag over hebben geschreven.